تومورهای مغزی و
نخاعی در حاملگی (بررسی 23 مورد)
دکتر حسین مشهدی‌نژاد-دکتر
فریبرز ثمینی-پروفسور هادی رضوانی
چکیده
زمینه و هدف: مطالعات متعددی به منظور ارائه یک روش درمانی مناسب برای
درمان تومورهای سیستم عصبی مرکزی که در ضمن حاملگی تشخیص داده می‌شوند، انجام شده
است. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع تومورهای سیستم عصبی مرکزی در طی دوره حاملگی،
روشهای درمانی و زمان مناسب جراحی در این بیماران انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه که به صورت گذشته‌نگر از مهرماه 1378 تا اسفند
1384 در بخشهای جراحی مغز و اعصاب بیمارستانهای قائم و شهید کامیاب مشهد انجام شد،
در مجموع 415 بیمار مؤنث مورد بررسی قرار گرفتند که 308 مورد تومور اینتراکرانیال
و 107 مورد تومور اینترااسپینال داشتند. پس از تعیین تعداد بیمارانی که در سن
باروری بودند (15 تا 45 سال)، بررسی و مقایسه آماری در افرادی که دارای تومور مغزی
یا نخاعی بودند، انجام گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از روشهای آماری
توصیفی (شاخصهای مرکزی و پراکندگی و توزیع فراوانی) و تحلیلی و آزمون Chi-Square در سطح معنی‌داری 05/0P£ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: از مجموع بیمارانی که دچار تومور اینتراکرانیال و اینترااسپینال
شده بودند، 23 نفر حامله بودند (17 مورد تومور اینتراکرانیال و 6 مورد تومور
اینترااسپینال). 9/52% تومورهای مغزی در ضمن حاملگی، مننژیوما بود. این میزان در
تومورهای نخاعی به 50% رسید. در مطالعه انجام شده، عمل جراحی در بیشتر موارد پس از
زایمان صورت گرفته و نتایج جراحی نیز در تمام موارد خوب بود.
نتیجه‌گیری: تصمیم‌گیری برای اتخاذ روش درمانی مناسب در بیمارانی که در ضمن
حاملگی، مبتلا به تومورهای مغزی یا نخاعی می‌شوند و یا علائم و نشانه‌های ناشی از
این تومورها بروز می‌نماید، متفاوت است. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که میزان
ایجاد و یا افزایش رشد برخی از تومورهای مغزی و نخاعی بویژه مننژیوما در ضمن
حاملگی بیشتر است. در مواردی که وضعیت نورولوژیک بیمار خوب باشد و بویژه در مواردی
که تشخیص تومور در نیمه دوم حاملگی انجام شده است، بهتر است عمل جراحی پس از
زایمان صورت پذیرد. در موارد اورژانس باید عمل جراحی در هر سنّی از حاملگی انجام شود.
کلید واژه‌ها: حاملگی؛ تومور اینتراکرانیال؛ تومور
اینترااسپینال؛ رسپتورهای هورمونی
افق‌دانش؛
مجله دانشکده علوم‌پزشکی و خدمات بهداشتی،درمانی گناباد (دوره12؛ شماره 2؛ تابستان
سال 1385)
دریافت:
18/4/1385 اصلاح نهایی: 5/11/1385 پذیرش: 19/12/1385
مقدمه
رابطه بین حاملگی و تشدید علائم نورولوژیک در زنانی که مننژیوم
اینتراکرانیال داشته‌اند، از دیرباز مورد بحث و بررسی بوده است. اولین بار در سال 1938
Cushing و Eisenhardt به این موضوع اشاره نمودند (1).
پس از آن نیز مطالعات زیادی توسط محققان دیگر در مورد ارتباط احتمالی بین
حاملگی و ایجاد یا تسریع رشد تومورهای سیستم عصبی مرکزی انجام شده است. در برخی از
این مطالعات، از جمله مطالعه Lesch و Gross، ایجاد و افزایش رشد برخی از
تومورهای سیستم عصبی مرکزی در طی دوره حاملگی و یا نیمه دوم سیکل ماهیانه قویاً مورد تایید قرار گرفته است که
بویژه می‌توان به مننژیوم‌های مغزی و نخاعی، تومورهای هیپوفیز، گلیوماها |کوریوکارسینوما و برخی از متاستازها از جمله متاستاز
پستان اشاره نمود (2).
از طرف دیگر برخی از مطالعات جدید، ارتباط قابل ملاحظه‌ای را بین حاملگی و
تومورهای سیستم عصبی مرکزی نشان نمی‌دهند و نتایج حاکی از این است که تشخیص دیررس
تومورهای مغزی یا نخاعی در برخی موارد موجب می‌گردد که علائم نورولوژیک بیماران،
وابسته به تغییرات فیزیولوژیک آنها در حین حاملگی اطلاق شود؛ به عنوان مثال گاهی
ممکن است تهوع و استفراغ ناشی از تومور با علائم ناشی از حاملگی
اشتباه شود و یا سردرد و اختلالات بینایی تومورهای مغزی با افزایش فشار خون ناشی
از حاملگی مطرح گردد؛ یا اشتباه تشخیصی بین تشنج ناشی از تومور با اکلامپسی
به وجود آید؛ گاهی کمردرد و یا ضعف اندامهای تحتانی را
که ممکن است از یافته‌های بالینی تومورهای نخاعی باشد، ناشی از ضعف عمومی و افزایش
وزن دوره حاملگی و یا استئوپروز قلمداد می‌کنند (3-5).
مطالعات فوق به منظور ارائه یک روش درمانی مناسب برای درمان تومورهای سیستم
عصبی مرکزی که در ضمن حاملگی تشخیص داده می‌شوند، انجام
شده است (7،6).
مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع تومورهای سیستم عصبی مرکزی در طی دوره حاملگی،
روشهای درمانی و زمان مناسب جراحی در این بیماران انجام شد.
روش تحقیق
در این مطالعه که به صورت گذشته‌نگر از مهرماه 1378 تا اسفند 1384 در بخشهای جراحی مغز و اعصاب بیمارستانهای قائم و شهید
کامیاب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد، در مجموع 1027 بیمار با تومور
اینتراکرانیال و اینترااسپینال بستری و تحت درمان طبی یا جراحی قرار گرفتند. از
این تعداد 612 بیمار که مذکر بودند، از مطالعه حذف شدند. از 415 بیمار باقیمانده 308
مورد تومور اینتراکرانیال و 107 مورد تومور اینترااسپینال داشتند.
در این مرحله تعداد بیمارانی که در سن باروری بودند
(15 تا 45 سال) مشخص شدند و سپس بررسی و مقایسه آماری در این گروه با تعیین تعداد
افرادی که در سن باروری دارای تومور مغزی یا نخاعی بودند، انجام گردید.
این گروه بیشتر شامل افرادی بودند که برای اولین بار تومور آنها تشخیص داده
می‌شد و یا در برخی از موارد با افزایش سریعتر علائم نورولوژیک همراه بودند و اقدامات
درمانی فوری‌تر را طلب می‌نمودند.
زمان جراحی و اتخاذ روش درمانی صحیح با استفاده از پرونده‌های بالینی
بیماران بستری و یا پرونده‌های بیماران سرپایی که تحت درمان طبی قرار گرفته بودند،
مشخص گردید و در جداول مربوطه ثبت شد.
داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از روشهای آماری توصیفی (شاخصهای مرکزی و
پراکندگی و توزیع فراوانی) و تحلیلی و آزمون Chi-Square در سطح معنی‌داری 05/0P£ مورد
تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها
از 1027 بیمار با تومور اینتراکرانیال و اینترااسپینال، 612 نفر مرد (6/59%)
و 415 بیمار زن (4/40%) بودند.
تعداد بیماران مؤنثی که در سن باروری قرار داشتند 327 مورد و تعداد افرادی
که در این سن حاملگی داشتند، 23 بیمار (03/7%) بود. از این میان 17 بیمار دچار
تومور مغزی (1/5%) شده بودند و 6 بیمار (93/1%) تومور نخاعی داشتند.
سن بیمارانی که در سنین باروری، تومور مغزی یا نخاعی داشتند، از 15 تا 45 سالگی
متغیر و به شرح زیر بود:
3 ماه یا کمتر: 4 مورد، 3 تا 6 ماه: 7 مورد و بیشتر از 6 ماه: 12 مورد.
از 17 بیماری که تومور اینتراکرانیال داشتند، 9
مورد مننژیوما (9/52%) (شکل 1)، 5 مورد آدنوم هیپوفیز (4/29%)، 1 مورد کوریو
کارسینوما (9/5%)، 1 مورد متاستاز پستان (9/5%) و 1 مورد آستروسیتومای
آناپلاستیک (9/5%) داشتند. در این گروه ارتباط معنی‌داری بین مواردی که مننژیومای
اینتراکرانیال داشتند، وجود داشت (001/0P<) (جدول 1).
از 6 بیماری که تومور نخاعی داشتند، 3 مورد مننژیوما (50%)، 1 مورد اپاندیموما
(7/16%)، 1 مورد آنوریسمال بن‌سیست (7/16%) و 1 مورد شوانوما (7/16%) بود؛ ولی در
این گروه بین نتایج به دست آمده ارتباط معنی‌داری وجود نداشت (جدول 2).
یافته‌های بالینی در بیماران حامله‌ای که تومور مغزی داشتند، به ترتیب شیوع
شامل سردرد (100%)، اختلال بینایی (2/41%)، تشنج (3/35%)، استفراغ (5/23%) و
اختلال حرکتی (6/17%) بود.
یافته‌های بالینی در بیماران حامله‌ای که تومور نخاعی داشتند، به ترتیب شیوع
شامل اختلال حرکتی (100%)، اختلال حسی (3/83%)، اختلال رفلکسی (7/16%) و اختلال
اسفنکتری (7/16%) بود.
از 17 بیماری که تومور اینتراکرانیال داشتند، فقط 5 مورد (4/29%) قبل از
زایمان جراحی شدند و در 12 مورد دیگر، جراحی پس از زایمان انجام گردید.
در 1 مورد از 5 بیماری که آدنوم هیپوفیز داشتند، حاملگی در ضمن درمان با
بروموکریپتین اتفاق افتاد ولی با ادامه درمان طبی، علائم بیمار پیشرفت نکرد،
زایمان طبیعی انجام شد و نوزاد نیز سالم بود.
نتایج جراحی در تمام موارد خوب بود و فقط در 3 مورد پس از عمل هنوز مختصری
از علائم باقی ماند. در 3 مورد از این گروه، تومور مذکور بدخیم بود.
جدول 1-
ارتباط بین سن بیماران با یافته‌ای پاتولوژیک در بیماران حامله‌ای که تومور مغزی
داشتند.
|
سن
|
مننژیوما
|
آدنوم
هیپوفیز
|
کوریو
کارسینوما
|
متاستاز
|
آستروسیتوما
|
|
25-15
|
1
|
1
|
-
|
-
|
-
|
|
35-25
|
5
|
2
|
-
|
-
|
-
|
|
45-35
|
3
|
2
|
1
|
1
|
1
|
جدول 2- ارتباط بین سن بیماران با یافته‌ای
پاتولوژیک در بیماران حامله‌ای که تومور نخاعی داشتند.
|
سن
|
مننژیوما
|
اپاندیموما
|
آنوریسمال بن سیست
|
شوانوما
|
|
25-15
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
35-25
|
1
|
1
|
1
|
1
|
|
45-35
|
2
|
-
|
-
|
-
|
شکل 2- آدنوم هیپوفیز در بیمار حامله: با مصرف
بروموکریپتین (بدون جراحی)، پریمتری بیمار پس از 8 ماه طبیعی شد.
بیمار فوق، یافته عصبی ندارد.
در یکی دیگر از بیماران با آدنوم هیپوفیز که در ماه هشتم جهت تعیین روش
زایمان، مشاوره شده بود، درمان طبی شروع گردید و با انجام پریمتری سریال ضمن ادامه
درمان طبی، علائم چشمی کاملاً برطرف و زایمان طبیعی
انجام شد (شکل 2). در این گروه نیز ارتباط معنی‌داری بین افرادی که آدنوم
هیپوفیز در ضمن حاملگی داشتند، وجود داشت (0008/0P=).
14 مورد از بیمارانی که در ضمن حاملگی تومور مغزی یا نخاعی داشتند، به طور
طبیعی زایمان کردند و 9 مورد دیگر نیز سزارین انجام شد. نتایج حاصل از نظر سلامت
مادر و نوزاد در هر دو روش مشابه بود.
بحث
تومورهای مغزی و نخاعی در دوران حاملگی نادر هستند (3). تعداد سقط‌های خودبه‌خودی
در زنان حامله‌ای که تومور مغزی دارند، قبل از این که نشانه‌های تومور بروز نماید،
بیشتر از زمانی است که علائم نورولوژیک ناشی از تومور ایجاد می‌شود. این ویژگی
احتمالاً به دلیل اثرات هیپوتالاموس و یا عوامل هورمونی می‌باشد ولی هنوز مشخص
نیست که این تأثیرات هورمونی در ایجاد برخی از تومورهای مغزی یا نخاعی بویژه
مننژیوما نیز نقش دارد یا خیر؟ (9،8).
Schoenberg و همکاران، افزایش شیوع مننژیوما را در زنان
مبتلا به کارسینوم پستان، گزارش کردند؛ بنابر نظر این محققان، ممکن است تغییرات
هورمونی که در دوره حاملگی ایجاد می‌شود، در رشد برخی از تومورهای مغزی یا نخاعی دخالت
داشته باشد (10).
بررسیهای دقیق برخی از محققان تسریع رشد تومور و یا بروز علائم نورولوژیک
ناشی از تومورهای مغزی بویژه مننژیوما را بخوبی نشان داده‌اند (11).
گرچه سطوح پروژسترون ممکن است در ارتباط با شدت علائم تومورهای سیستم عصبی
مرکزی باشد ولی بروز تأخیری علائم ناشی از تومور در برخی از موارد مؤید این نظر
است که علاوه بر پروژسترون، باید عوامل دیگری نیز تأثیر داشته باشند (12). برخی از
پژوهشگران معتقدند که تغییر سطح هورمونی موجب رتانسیون آب داخل سلول و بزرگی تومور
می‌شود؛ همچنین برخی از این تومورها بویژه مننژیوما دارای رسپتورهای پروتئینی در
سیتوزول‌های خود برای استروژن و پروژسترون می‌باشند (2). در مننژیوما وجود رسپتورهای
استروئیدی بویژه رسپتور پروژسترون کاملاً به تائید رسیده است (13،8). در برخی دیگر
از تومورها نیز رسپتورهای استروئیدی وابسته به جنس وجود دارد (14).
Lee و همکاران، سطوح بالای رسپتورهای پروژسترونی را در 14
مورد از 17 بیمار مبتلا به مننژیوما، 1 مورد از 2 بیمار مبتلا به آستروسیتوما، 1
مورد نوریلموما و 2 مورد از 5 بیمار مبتلا به آدنوم هیپوفیز گزارش نمودند (8).
Roelvink و همکاران، اعلام کردند که میزان ابتلا به مننژیوما در طی دوران
حاملگی، کمی بیشتر از جمعیت نرمال می‌باشد و 60% مننژیوم‌های اینتراکرانیال در
زنان حامله از نوع مننژیوم‌های قاعده جمجمه می‌باشد. این مسأله نشان می‌دهد که
مننژیوم‌های قاعده جمجمه و نخاع به تغییرات هورمونی مزبور پاسخ می‌دهند (4). در
مطالعه Lee و همکاران، از بین 58 بیمار حامله‌ای که تومور مغزی
داشتند، 63% مننژیوما، 23% آدنوم هیپوفیز و بقیه تومورهای دیگر از جمله نورینوم
آکوستیک، آستروسیتوم و متاستاز تشکیل داده بودند (8). در مطالعه حاضر نیز از میان
بیماران حامله‌ای که تومور مغزی داشتند، 9/52% مننژیوما، 4/29% آدنوم هیپوفیز و
بقیه شامل متاستاز پستان، کوریوکارسینوما و آستروسیتوما بود.
در مطالعه Purdy و Kirby، از میان 21 بیمارحامله‌ای که
تومور نخاعی داشتند، 6/47% مننژیوما، 6/28% اپاندیموما، 8/4% آنوریسمال بن‌سیست،
2/14% شوانوما و 8/4% آستروسیتوما گزارش شد (15). در مطالعه حاضر از 6 بیماری که
در ضمن حاملگی تومور نخاعی داشتند، 50% مننژیوما، 7/16% اپاندیموما، 7/16% آنوریسمال
بن‌سیست و 7/16% شوانوما بود.
هموراژی یکی از عوارض مهمّ و جدّی در تومورهای مذکور می‌باشد که می‌تواند
پیش‌آگهی بیماران را بدتر کند (9). سردرد، تغییرات خلقی و تشنج از جمله تظاهرات
شایع اکلامپسی می‌باشد و ممکن است در این بیماران اشتباه تشخیصی ایجاد نماید. در
مطالعات انجام شده بروز علائم ناشی از گلیوما بیشتر در سه ماهه اول یا دوم حاملگی
ذکر شده است ولی مننژیوما بیشتر در ماههای آخر حاملگی و یا پس از زایمان علا مت‌دار
می‌شود (16).
تشخیص دقیق‌تر با MRI امکان‌پذیر است ولی پس از زایمان می‌توان از سی‌تی‌اسکن
با و بدون کنتراست هم استفاده نمود. به کار بردن ماده حاجب
یددار در ضمن حاملگی می‌تواند موجب دزیدراتاسیون جنین گردد و باید از مصرف
آن خودداری شود؛ همچنین استفاده از کورتیکواستروئید طولانی مدت، بویژه در سه ماهه
سوم حاملگی، می‌تواند موجب فروکش کردن اثرات آدرنال و هیپوآدرنالیسم جنین گردد.
استفاده از داروهای ضدّ تشنج گرچه ممکن است عوارضی برای جنین ایجاد نمایند ولی از
طرف دیگر وجود تشنج، خود می‌تواند موجب هیپوکسی و اسیدوز شود و یا خطراتی برای
جنین داشته باشد (17).
در بیشتر مطالعات انجام شده، انتخاب زمان جراحی در تومورهای مغزی در ضمن
حاملگی با توجه به شدت علائم نورولوژیک، سرعت رشد تومور و یا سرعت ایجاد علائم فوق
تعیین می‌گردد. در صورتی که علائم نورولوژیک قابل کنترل باشند و جان بیمار و جنین
به خطر نیفتد و سرعت رشد تومور با انجام MRIهای پیاپی زیاد نباشد، بهتر است عمل جراحی
بعد از زایمان انجام گردد ولی در مواردی که سرعت بروز علائم نورولوژیک و عوارض
ایجادشده، زیاد باشد، باید عمل جراحی در ضمن حاملگی صورت پذیرد. نتایج جراحی و
عوارض حاصله در مادر و جنین در بیشتر مطالعات انجام شده در مورد جراحی قبل یا پس
از زایمان مشابه می‌باشد (18،16،14). در مطالعه حاضر نیز نتایج در بیشتر موارد
جراحی، چه قبل از زایمان و چه پس از آن خوب بود و با سنّ حاملگی ارتباط بارزی نداشت.
زایمان ممکن است به صورت طبیعی و یا سزارین انجام گردد. به جز در مواردی که
افزایش شدید ICP همراه با اختلالات نورولوژیک در حال پیشرفت وجود
داشته باشد، سزارین ارجحیتی به زایمان طبیعی ندارد (4). در مطالعه حاضر، 14 مورد
از بیمارانی که دارای تومورهای مغزی یا نخاعی در ضمن حاملگی بودند، به طور طبیعی
زایمان کردند و برای 9 مورد دیگر نیز سزارین انجام گردید. نتایج حاصله از نظر سلامت
مادر و نوزاد در هر دو روش مشابه بود.
نتیجه‌گیری
تصمیم‌گیری در مورد نحوه درمان بیمارانی که در ضمن حاملگی مبتلا به تومورهای
مغزی یا نخاعی می‌شوند، متفاوت است. ممکن است ارتباطی بین هورمون‌های حاملگی با میزان
رشد تومورهای مغزی و نخاعی بویژه در تومورهایی که رسپتورهای اختصاصی داخل سلولی دارند،
وجود داشته باشد. مطالعه انجام شده مؤید این نظر است که میزان ایجاد و یا افزایش
رشد برخی از تومورهای مغزی و نخاعی بویژه مننژیوما (احتمالاً به علت وجود رسپتورهای
هورمونی بویژه پروژسترون) در ضمن حاملگی بیشتر می‌باشد. در هر صورت اگر تشخیص
تومور مذکور در نیمه اول حاملگی انجام شود و سی‌تی‌اسکن و MRI یک تومور کوچک
بدون یافته‌های نورولوژیک را نشان دهد، باید عمل جراحی به بعد از زایمان موکول
گردد ولی اگر وضعیت نورولوژیک بیمار بدتر شود، باید تومور در هر سنی از حاملگی با
عمل جراحی حذف گردد. در نیمه دوم حاملگی، مچوراسیون جنین با استفاده از کورتیکو
استروئیدها ممکن است تسریع و تشدید گردد. در صورتی که وضعیت نورولوژیک و عمومی
بیمار اجازه دهد، باید عمل جراحی در اولین زمان ممکن بلافاصله پس از زایمان انجام شود
(14).
منابع:
1- Cushing H| Eisenhardt L. Meningiomas
their classification| regional behaviour| life history| and surgical end results. . J
Neurosurgery. 1938; 27(2): 185-87.
2- Lesch KP| Gross S. Estrogen receptor immunoreactivity
in meningiomas. Comparison with the binding activity of estrogen| progestron|
and androgen receptors. J Neurosurgery. 1987; 67 (2):
237-43.
3- Haas JF| Janish W| Staneczek W. Newly diagnosed
primary intracranial neoplasms in pregnant women: A population-based
assessment. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 2001; 49 (4):
874- 80.
4- Roelvink CA| Kamphorst W| Van Alphen HAM| Rao BR.
Pregnancy-related primary brain and spinal tumors. Arch Neurol. 1987; 44 (2): 209-15.
5-
Tewari KS| Cappuccini F| Asrat T| Flamm BL| Carpenter SE| Disaia PJ| et al.
Obstetric emergencies precipitated by malignant brain tumors. Am J Obstet
Gynecol. 2000; 182 (5): 1215-21.
6- Mouw LJ| Vangilder JC. Emergency treatment
of brain tumors. In: Loftus CM. Neurological Emergencies. 1999; 1 (4): 182-94.
7- Snyder H| Robinson K| Shah D. Signs and symptoms of
patients with brain tumors in the emergency department.
J Emerg Med. 1998; 11 (3): 253-58.
8- Lee LS| Chi CW| Chang TJ| Chou
MD| Liu HC| Liu TH. Steroid hormone receptors in meningiomas of Chinese
patients. Neurology |Neurosurgery J. 2001; 14 (7): 541-45.
9- Grant R. Overview: brain tumour diagnosis and management/ Royal
College of Physicians guidelines. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 2004; 75 Suppl
2: ii18-23.
10- Schoenberg BS| Christine BW| Whisnant JP. Nervous system
Neoplasma and Primary malignancies of other sites. The unique association
between meningi-ma and breast cancer. Neurology. 1998;
25 (6): 705-12.
11- Bickerstaff ER| Small JM| Guest JM. The
relapsing course of certain meningioma in relation of pregnancy and
menstruation. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 2003; 21 (1): 89- 91.
12- Stedman KE| Moore GE| Morgan RT. Estrogen
receptor proteins in diverse human tumors. Arch Surg. 1998; 167 (6): 843-57.
13- Dias MS| Sekhar L. Intracranial
hemorrhage from aneurysms and AVM and tumors during pregnancy and the
puerperium. Neurol|Neurosurgery. 2002; 27 (7): 855-66.
14- Hall EJ. Radiobiology for the radiologist. 4th
ed. Philadelphia: Lippincott| 1999.
15- Purdy RA| Kirby S. Headaches and brain tumors. Neurol Clin. 2004; 22
(1): 39-53.
16- Biggs JSG| Allan JA. Medication and Pregnancy. Drugs.
1998; 21 (7): 69-75.
17- Kochenour N| Emery MG| Sawchuk RJ.
Phenytoin metabolism in pregnancy. Obstet Gynecol Oncology. 2002; 56 (3): 745-62.
18- Sneed PK| Gutin PH| Stauffer PR| Phillips TL. Fetal dose estimate for radiotherapy of
brain tumors during pregnancy. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2003; 56 (6): 654-65
.
Title: Brain and Medullary Tumors in Pregnancy (23 Cases)
Authors: H. Mashhadi
Nejad|
F. Samini| H. Rezvani
Abstract
Background and Aim: This study has been achieved to
establish the indications of surgical intervention at the appropriate
gestational duration for brain and medullary tumors in pregnant women and to
evaluate any correlation between gestational hormones and the rate of occurring
or rate of growth of brain or medullary tumors.
Materials and Methods: In our retrospective study since
1999 to 2005| 1027 patients who had been admitted and operated in neurosurgical
centers were determined. The female patients who were in fertility age were
selected and statistical analysis with descriptive methods and Chi-Square test
was done in patients who had intracranial or intraspinal tumors or their
neurological findings were accelerated. Then we compared our results with other
studies.
Results: From 1027 patients
in our study with brain or medullary tumors| 23 patients were pregnant. 17 cases had intracranial and 6 cases had
intraspinal tumors. 52.9% of brain tumors and 50% of intraspinal tumors in our
study were meningioma. Most of patients in our study were operated after
delivery and results were good in almost all of patients.
Conclusion: A
decision for best management and treatment is different in pregnant patients
with intracranial or intraspinal tumors. This study indicated that the rate of
intracranial and intraspinal tumors| specially meningioma| or accelerated rate
of neurological findings are probably because of hormonal receptors specially progesterone
receptors. If the patient’s condition worsens| the tumor should be excised
as soon as possible but if the neurological condition of patients is stable| it
would be rather the operation is achieved after delivery.
Key Words: Pregnancy;
Intracranial tumors; Intraspinal tumors; Hormonal receptors
1 دانشیار گروه آموزشی جراحی مغز و اعصاب، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی
مشهد
2 نویسنده مسؤول؛ استادیار گروه آموزشی جراحی مغز و
اعصاب، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد
آدرس: مشهد-خیابان احمدآباد-
بلوار ملاصدرا- ملاصدرای 14- پلاک 4
تلفن: 8012613-0511 نمابر :05118420906 پست الکترونیکی: drsamini@gmail.com
3 استاد گروه آموزشی ارتوپدی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد